بند ارتودنسی

بند ارتودنسی

 

یکی از مراحل مهم ارتودنسی که باعث ثبات درمان ارتودنسی در بلندمدت می شود، گذاشتن بند ارتودنسی روی دندان های خلفی می باشد. بندهای ارتودنسی حلقه هایی از جنس “استین لس استیل” می باشند که بر روی این دندانها قرار می گیرند. در جلسه قبل از این مرحله کش‌هایی تحت عنوان جداکننده بین دندانها قرار گرفته اند که طی چند هفته باعث باز شدن بین دندانها می شود. سپس این حلقه ها یا بندها روی دندان ها قرار می گیرند. این بندهای ارتودنسی دارای سایزهای مختلفی هستند که سایز مناسب توسط متخصص ارتودنسی انتخاب می شود.
در این سایت جذاب ترین مقالات در مورد ارتودنسی و دندانپزشکی را با جستجو در بخش مقالات خواهید یافت.

ارتودنسی

یکی از توصیه های دکتر صدرالدینی متخصص ارتودنسی ، استفاده از بند ارتودنسی تا حد ممکن می باشد. هرچند بعضی از متخصصین ارتودنسی از بندها استفاده نمی کنند، اگر بند نگذاریم ،  جلسات درمان کمتر می شود. اما در بلندمدت امکان مشکلات جانبی را بیشتر می کند. ولی بندها از آنجایی که بسیار قوی می باشند ، مانند پایه ساختمان روی دندانهای خلفی قرار میگیرند و در صورت رعایت بهداشت بالا، بدون هیچ مشکلی باعث ثبات درمان در بلندمدت می شوند. البته متخصص ارتودنسیِ با تجربه در صورتی که به هیچ عنوان امکان گذاشتن بند به دلایل متفاوت نباشد ، از روش چسباندن مستقیم تیوب ها استفاده می کند که شبیه همان چسباندن براکت ها می باشد که در سایر مقالات به آن پرداخته ایم. در هر حال استفاده از این بندها در ارتودنسی ثابت برای متخصص ارتودنسی بسیار مهم می باشد. الببته ممکن است جلسات بیشتری را در اوایل درمان ارتودنسی داشته باشید، ولی مطمئنا در ادامه درمان ارتودنسی راحتی و ثبات بیشتری در انتظار شماست.

موارد تجویز بند ارتودنسی

تا این اواخر تنها راه عملی برای نصب انواع براکت ارتودنسی این بود که آن را بر روی بند جوش داد . متخصصهای ارتودنسی در سالهای قبل از بندهایی که توسط ضمائم پیچی به دندانهای خلفی بسته می شدند استفاده می کردند تنها پس از اینکه روش ساختن بند ارائه گردید امکان گذاشتن بند ارتودنسی بر روی تعداد بیشتری دندان فراهم آمد برای ساختن بند مخصوص لازم است تا بتوان این نوار بند یا طلای نازک را با آن دور دندان فرم داد محل اتصال دو لبه بند در طرف پشت دندان لحیم شده و سپس صاف می‌شود وقتی که استیل جای طلا را در ارتودنسی گرفت بندهای ارتودنسی از بند متریال استیل دور دندان فرم داده می‌شدند و لبه‌ها در طرف پشتی دندان به هم خال جوش می گشتند اولین بند های استیل که به صورت پیش ساخته به بازار آمدند آنهایی بودند که برای پر کردن پوسیدگی تاج دندان در کارهای ترمیمی فرم داده شده بودند که برای ارتودنسی نیز به کار گرفته شدند در طی سال های ۱۹۶۰ بندهای پیش ساخته به فراوانی وارد بازار شدند و در حال حاضر با شکل صحیح آناتومیک بر روی تمامی دندانها در بازار موجودند باند براکت ارتودنسی یا چسباندن مستقیم انواع براکت ارتودنسی به دندان مزایای انکار ناپذیری دارد. چون هیچ دنباله بین دندانی نداشته لذا لازم نیست برای دندان ها جداسازی انجام گیرد و درد کمتری نیز ایجاد می‌کنند. گذاشتن و برداشتن آنها از بند ساده تر است و از نظر زیبایی نیز بهتر می باشد چرا که بند براکت حذف شده است. زمانی که براکت روی دندان باشد چنانچه مشکل اندازه دندان وجود داشته باشد تصحیح آن راحت تر است زیرا سطوح بین دندانی آزاد هستند براکت های ارتودنسی لثه را کمتر تحریک می‌کنند و میزان پیدایش پوسیدگی و لکه های سفید روی دندان کمتر می باشد هرچند که براکت ها نیز این مسئله را به طور کامل منتفی نمی کنند. در حال حاضر به صورت معمول دیگر بر روی تمام دندان هایی که قرار است به آنها براکت ارتودنسی وصل شود بند ارتودنسی گذاشته نمی شود بلکه بیشتر آنها باند می‌شوند. با این همه، مواردی وجود دارد که ترجیح داده می‌شود به جای باند براکت، از بند استفاده شود این موارد عبارتند از:

اول دندان‌هایی که قرار است نیروهای سنگین متناوب به آنها وارد آید. یک مثال برای این مورد دندان های خلفی فک بالا هستند که قرار است با آنها هدگیر ارتودنسی متصل شود.

دوم دندان هایی که نیاز به براکت، هم در سطح جلو و هم در سطح پشت دندان دارند، بویژه اگر براکت پشت دندان به جای دیگری متصل نگردد. گر چه این امکان وجود دارد که به هر طرف دندان براکت باند شود ولی هم برای بیمار و هم برای دندانپزشک راحت تر این است که بند حاوی دو براکت گذاشته شود تا نصب دو براکت به طور جداگانه. نکته مهمتر این است که در مورد براکت های متصل به بند، احتمال کنده شدن و بلعیده شدن کمتر می باشد.

سوم در دندان‌های دارای تاج کوتاه، بند ارتودنسی را می توان زیر لثه قرار داد به طور کلی بند یا باید زیر لثه برود و یا اینکه حداقل ۲ میلیمتر با لثه فاصله داشته باشد به طوری که بتوان دندان را تمیز نمود. اگر براکت به بند متصل باشند وقتی که بندها در محل قرار می‌گیرند می‌تواند کمی لثه را جابجا نماید براکت هایی که باند می شوند به سختی می توانند این کار را انجام دهد چون باند زیر لثه غیر قابل انجام است تصمیم گیری در خصوص بندگذاری یا باند کردن کرسی های کوچک در نوجوانان اغلب به طول تاج دندان بستگی دارد.

چهارم دندان هایی که سطح آنها برای باند کردن مناسب نیست. تقریبا غیر ممکن است برای دندان هایی که سطح آن را با آمالگام یا فلز قیمتی پر شده است بتوان براکت باند کرد چنین دندان‌هایی نیاز به بند ارتودنسی دارند باند کردن روی پرکردگی های چینی مشکل می باشد گرچه می توان این کار را با شکستن جلای روی سطح چینی روکش انجام داد. حتی تحت بهترین شرایط، استحکام باند براکت به چینی روکش ضعیف می باشد.

آماده‌سازی بعضی از سطوح دندانی برای باندینگ بی نهایت مشکل است نمونه این موارد لکه های سفید روی دندان می باشد. در این موارد گذاشتن یک بند در همان ابتدای کار بهتر از یکسری باند کردن های ناموفق می باشد. اگرچه استثناهایی وجود دارد ولی در ارتودنسی امروزی برای دندان های جلویی تقریباً همیشه باندینگ براکت ترجیح داده می‌شود. روی دندان‌های کرسی کوچک بند یا براکت به کار برده می شود که این به طول تاج آنها و اینکه آیا این دندان‌ها نیاز به براکت در پشت دندان دارند یا نه بستگی دارد ولی برای دندان های کرسی پشتی، مخصوصا اگر سطوح جلو و عقب دندان نیاز به براکت داشته باشند معمولا بند ارتودنسی همیشه ترجیح داده می‌شود. به این ترتیب معلوم می‌گردد که در ارتودنسی حال حاضر برای دندان های کرسی کوچک و کرسی بزرگ باید بندهای حاضر و آماده در اختیار داشته باشیم. دندان های جلویی و نیش ها به ندرت نیازمند بند ارتودنسی هستند.