فاز دوم چرخه حرکت ارتودنسی دندان با عدم وجود حرکت کلینیکی مشخص می شود و عموما به عنوان فاز تاخیری یا نهفتگی یاد می شود. در طی این دوره هیچ حرکت دندانی صورت نگرفته ولی وقایع سلولی وسیعی در تمام بافت های احاطه کننده دندان اتفاق می افتد. بسته به فشردگی موضعی بافتهای اطراف دندان شرایط زیر می تواند وجود داشته باشد:
۱) انسداد نسبی عروق خونی ناحیه
۲) انسداد مطلق و کامل عروق خونی در مواردی که از نیروهای بسیار زیاد استفاده می شود. متخصص ارتودنسی می داند که وقتی انسداد نسبی رخ می دهد عروق خونی تغذیه کننده ناحیه دارای ظرفیت تطابق با شرایط جدید بوده، می توانند برای دور زدن ناحیه ای که عروق دچار انسداد شده است محتمل رگ زایی شوند. با این حال انسداد کامل جریان عروقی منجر به مرگ موقت موضعی شده و حرکت ارتودنسی مسیری کاملا متفاوت را طی خواهد کرد که شروع این نوع حرکت کند بوده و پس از حدود یک تا دو هفته آغاز می شود. در هر دو حالت تغییرات بیومکانیکی آغازگر آبشاری از مکانیسم های سلولی می باشد.
نشان داده شده است که افزایش سن به طور اساسی روی فعالیت تزایدی سلول ها و متعاقب آن حرکت دندان خصوصا فاز تاخیری تاثیر گذار می باشد. به هر حال بعضی مطالعات صورت گرفته توسط متخصص ارتودنسی روی حرکت ارتودنسی دندانی در نمونه های حیوانی حرکت آغازین سریع تر دندان در نمونه های جوان تر نسبت به نمو نه های بالغ را نشان می دهد. با این حال وقتی که حرکت دندان به فاز سوم حرکت ارتودنسی (مرحله خطی یا تسریع) می رسد، سرعت حرکت در هر دو گروه مسن و جوان یکسان بوده است. این مساله بیانگر آن است که افزایش زمان درمان کلینیکی مشاهده شده در بالغین می تواند در بدو امر مرتبط با فاز تاخیری موجود قبل از آغاز حرکت دندان باشد، اما سرعت حرکت ارتودنسی هنگامی که حرکت دندان آغاز گردیده است یکسان می باشد.