کنترل رفتار کودک در ارتودنسی

کنترل رفتار کودک در ارتودنسی

 

اساس دندانپزشکی کودکان بر پایه توانایی کنترل و هدایت آنها در طی درمان ارتودنسی نهاده شده است. همچنین وقتی با این روش در اوایل زندگی، بنیان سلامت آینده دهان و دندان نشانده می شود، تاثیرات مفید طولانی مدت تری می تواند نتیجه شود. منطقا کودکان کلیدهای راه آینده اند. یکی از اختلافات بزرگ بین درمان کودکان و بزرگسالان برقراری ارتباط است. درمان بزرگسالان همراه با یک رابطه یک به یک است، یعنی رابطه دندانپزشک و بیمار در حالی که درمان کودک و کنترل رفتار کودک در ارتودنسی معمولا متکی بر یک رابطه یک به دو، یعنی دندانپزشک کودک و والدین یا اولیای او می باشد که این را مثلث درمان در دندانپزشکی کودکان می نامند. توجه کنید که کودک در راس مثلث قرار دارد و در مرکز توجه هم خانواده و هم تیم دندانپزشکی واقع است. نشان داده شده که رفتار مادر به طور بارزی رفتارهای کودکان در مطب ارتودنسی را تحت تاثیر قرار می دهد

در این سایت جذاب ترین مقالات در مورد ارتودنسی و دندانپزشکی را با جستجو در بخش مقالات خواهید یافت.

طبقه بندی کودکان از لحاظ همکاری

سیستم های متعددی برای طبقه‌بندی کنترل رفتار کودک در ارتودنسی در محیط دندانپزشکی شکل گرفته است. دانستن این سیستم ها می تواند به طرق مختلف سرمایه ای برای متخصص ارتودنسی  باشد و می‌تواند در هدایت و کنترل بیماری کمک کند. طبقه بندی کلینیکی کودکان را به سه طبقه تقسیم می‌کند:

• واجد همکاری
• فاقد قابلیت همکاری
• واجد پتانسیل و استعداد همکاری

به هنگام معاینه کودک رفتار بیمار از نظر همکاری ارزیابی می شود. چرا که این کلید راه ارائه درمان است. بیشتر کودکان در مطب دندانپزشکی واجد روحیه همکاری به نظر می رسند. کودکانی که روحیه همکاری دارند منطقا آسوده و راحت هستند، حداقل تشویش را دارند و ممکن است مجذوب شده و ابراز احساسات کنند. در مقابل کودکانی قرار دارند که فاقد قابلیت همکاری هستند، این گروه شامل کودکانی کم سن است که نمی توان با آنها ارتباط برقرار کرد و درک و فهمی از آنها نمی‌توان انتظار داشت و توانایی همکاری ندارند. گروه دیگری از افراد که قدرت همکاری ندارند آنهایی هستند که ناتوانی و از کار افتادگی خاصی دارند. وخامت وضعیتشان مانع از همکاری به روش معمول می گردد. در چنین مواردی روش های کنترل رفتاری اختصاصی برای ایشان به کار گرفته می‌شود. این نوع رفتار متفاوت از رفتار کودکانی است که فاقد قابلیت همکاری هستند. این کودکان استعداد همکاری در عمل را دارند. سیستم دیگری که در تحقیقات علم و رفتار استفاده شده است تحت عنوان مقیاس درجه بندی رفتاری اطلاق می شود. این مقیاس رفتار مشاهده شده را به چهار طبقه تقسیم بندی می کنند که ازمشخصا مثبت تا مشخصا منفی درجه بندی شده است. توضیح این مقیاس در زیر آمده است:

درجه یک مشخصا منفی، عدم قبول درمان در حال گریه کردن با قدرت و شدت تمام، ترس یا هر نشانه آشکار دیگری که حاکی از منفی بافی می باشد.

درجه دوم منفی، بی میل نسبت به پذیرش درمان و فاقد همکاری

درجه سه مثبت، پذیرای درمان، در بعضی موارد بیمار با همکاری تمام، از دستورات دندانپزشک پیروی می کند.

درجه چهار مشخصا مثبت، رابطه خوب با دندانپزشک دارد و علاقمند به اعمال دندانپزشکی است، می خندد و لذت می برد.

والدین از لحظه ای که کودکانشان متولد می شوند رفتار آنها را با استفاده از تشویق یا تنبیه یا تکنیک های انضباطی شکل می دهند. در سال‌های اولیه عمدتاً والدین هستند که به کودکان می آموزند انجام چه کاری از ایشان انتظار می‌رود و چه رفتاری قدغن است. از آنجایی که ایران از نظر فرهنگ، متنوع و گوناگون است، درک رفتارهای والدین در رابطه با دندانپزشکی همیشه آسان نیست.